μαχητικός

-ή, -ό

(Α μαχητικός, -ή, -όν) [μαχητής]

1. κατάλληλος για μάχη, πολεμικός (α. «δέδωκε γὰρ ἡ φύσις τοῑς μὲν ὄνυχας, τοῑς δὲ ὀδόντας μαχητικούς», Αριστοτ.

β. «ο στρατός δεν ήταν εφοδιασμένος με μαχητικά αεροπλάνα»)

2. αυτός που έχει κλίση για μάχη ή διάθεση για πόλεμο, φιλοπόλεμος, πολεμοχαρής

3. γενναίος, θαρραλέος, ορμητικός, αγωνιστικός

4. το θηλ. ως ουσ. η μαχητική (ενν. τέχνη)

η τέχνη τού να μάχεται κανείς, η εμπειρία στη μάχη

5. το ουδ. ως ουσ. το μαχητικό(ν)

μαχητική διάθεση, μαχητικότητα

6. (κατ' επέκτ.) εριστικός, φιλόνικος, καβγατζής

νεοελλ.

δραστήριος («είναι το πιο μαχητικό μέλος τού κόμματός μας»)

αρχ.

φρ. «μαχητικοί ίπποι» — ανυπότακτα, ατίθασα άλογα.

επίρρ...

μαχητικώς και -ά (Α μαχητικώς)

νεοελλ.

ορμητικά, με τόλμη και αποφασιστικότητα

αρχ.

με πολεμικό ή εριστικό ή εχθρικό τρόπο («ου δυσμενώς, ουδέ μαχητικώς», Πλάτ.).